Antollo (capricho en gallego, poesía)

Tremíanlle as pernas ó mirala.

Latexaba con forza o corazón

e tan só era furelo o león

dado que o azoutaba un ciclón

vendo que podía acariñala.

Con serpentinas desexou atala.

A sua tez alumou a habitación

e volveuse cobardía o tesón

que atesouraba o louco falcón

cando chegou a hora de amala.

Ollar pra ela xa era desexala.

Sabíase un falso escorpión

que se aproveitaba da ocasión,

mais no fondo tiña medo danala.

O arroaz, como candente bala,

surcou a enseada de algodón

buscando acomodo no calellón

e a doce pomba quedou sen fala.

Virxinal era a preciosa cala,

moi distinta da que o tolo furón

fora visitando en hora mala.

Soubo o lambón que iba adorala

ata que a morte viñese a traizón

e o levase á escura sala.

Xosé Enrique Oti García.