Miscelánea de autodidacta

 

 

 

     ¡Qué ven o dono pola tomada!,    díxenlle ó anxino aquel verán,  e mentres nos berraba o hortelan   cunha ameixa aínda na sua  man       corría a moneca, asustada.    Na ponte da Gulpìlleira, parada.      Se sentiu un xigante o gañan       ó saborear una froita louzan.   Un primer beixo que faría gabian    a quen so era gorrión de barriada,     Tiña dozura na sua pel, tatuada,      desprendía aroma a azafrán.   facía sentir ó grumete, capitán,       na goletiña da dita soñada.     Once fíos de seda, namorada,    once fíos de aprendiz de rufián   tentando burlar a moito mexacan   que na sombra nola tiñan xurada.       Certo que era unha rapazada, mais nos tempos en que faltaba o pan       o cariño era cousa sagrada.    E a bolichas, a castañas asadas,     a membrillo, froita temperán, sabían os beixos polas vaguadas. Xosé Enrique Oti García.

 

 

 

 

 

        A voz era coma eco estelar.      Tiña o susto no seu regazo.  Os ollos se tornababan en angazo.    Os xestos eran coma o pedrazo.        O seu soriso facía tiritar. Contos de noxentas bruxas no pinar.  Diaños facendo maldades no pazo.   Defuntos buscando un novo lazo.     Sacauntos que quitaban o bazo. Morcegos que nos querían desangrar.  Luz de candeas en continuo vacilar.    Caldo fumeante no vello cazo.   Os silencios gardaban un sabrazo.      Foi estremecedor o pestanear.      O gato chegou a atemorizar.      O seu ronroneo coma abrazo.         ia apertando  espiñazo     ata que nos se podía respirar. Macabra foi a forma de disfrutar sendo cada conto grande bombazo que ó mismo diaño puido asustar.      E aínda agora podo lembrar  o medo chegando coma puntazo feito de neves que me facían suar. Xosé Enrique Oti García.