Tempos (tiempos)- rimas

O vento non se podía apalpar,
nin as paixóns que consumían
nas randeeiras do vello amar.

(El viento no se podía palpar,
ni las pasiones que consumían
en los columpios del viejo amar.)

Mais no niño feito de chamaradas,
no campo de aloumiños
apalpábanse ata as miradas.

(Mas en el nido hecho de llamaradas
en el campo de las caricias
se palpaban hasta las miradas.)

Eran os tempos da peseta.
tempos sen soños raros,
tempos de carros e carretas.

(Eran los tiempos de la peseta,
tempos sin sueños raros,
tiempos de carros y carretas.)

Eran tempos de inxenuidade,
de, roiben, frescura,
e de extraña seriedade.

(Eran tiempos de ingenuidad,
de timidez, frescura,
de extraña seriedad.)

Tempos en que era o cura
falando en latín
quen medía a loucura.

(Tiempos en que era el cura,
hablando en latín
quien medía la locura.)

Mais gañou a xuventude,
á falta de liberdade
co seu lume, e inquietude.

(Mas ganó la juventud
a la falta de libertad,
con su fuego, y su inquietud.)

José Enrique Oti García.


José Enrique.






Comentarios

Entradas populares de este blog

Colibrí adulador (poesía)

Soneto en gallego (poesía)

El árbol caído