Antollo (Antojo en gallego, poesía)

Moi lonxe queda o caldo matinal,

caldo dunha pota enferruxada

que daba noxo vela ateigada,

porque o unto, miseria odiada,

lucía entre coles coma tendal.

Soñabamos con esa chicha frescal

que paparía a señoritada,

mentres a panza, xa escarmentada,

facendo ruidiños na madrugada

pedía a berros un prato formal.

Mais a fame foi pecado venial

habendo froita toda a tempada.

Íase perder a non afanada,

debiamos aproveitar aquel caudal.

Sempre me gustou o reino vexetal,

e o animal que nunha redada

non me atrapou na horta vaiada

porque moi no fondo lle daba igual.

Todo trae un recordo virxinal

de cando a nenez era dourada

e a aventura doce manantial.

Tempos en que vivía co esencial

e era ditoso con case nada,

anque unha enchenta nunca viña mal.

Xosé Enrique Oti García.