Antollo (Antojo en gallego, poesía)

Altivo o carballo das promesas

con belos corazóns estrelados,

nas súas ramas os secredos gardados

lle daban sombra a dous apoucados

que da inxenuidade eran presos.

Xogando a príncipes e princesas;

eu cos pantalón curtos remendados,

ela cos cabelos enmarañados,

pero eramos tan afortunados

que fixemos nacer mel nas devesas.

Cinsenta en campo de framboesas

que entreabriu os beizos rosados

para que, tremendo, foran beixados

polo gorrión das lagoas e presas.

Gorrión que viu nos penedos turquesas

ó notar os beizos acariñados

por outros beiciños efeitizados,

enfeitazos por lombas travesas.

Mataron ó gorrión mentes avesas,

mais quedaron corazóns anoados

na árbore das froitiñas acesas.

E chorou a raíña das tigresas

por campos que non serían arados

pois os anegaron mentes avesas.

Xosé Enrique Oti García.