Antollo (capricho en gallego, poesía)

        A voz era coma eco estelar.

     Tiña o susto no seu regazo.

 Os ollos se tornababan en angazo.

   Os xestos eran coma o pedrazo.

       O seu soriso facía tiritar.


Contos de noxentas bruxas no pinar.

 Diaños facendo maldades no pazo.

  Defuntos buscando un novo lazo.

    Sacauntos que quitaban o bazo.

Morcegos que nos querían desangrar.


 Luz de candeas en continuo vacilar.

   Caldo fumeante no vello cazo.

  Os silencios gardaban un sabrazo.

     Foi estremecedor o pestanear.


     O gato chegou a atemorizar.

     O seu ronroneo coma abrazo.

        ia apertando  espiñazo

    ata que nos se podía respirar.


Macabra foi a forma de disfrutar

sendo cada conto grande bombazo

que ó mismo diaño puido asustar.


     E aínda agora podo lembrar

 o medo chegando coma puntazo

feito de neves que me facían suar.


Xosé Enrique Oti García.

Comentarios

Entradas populares de este blog

Colibrí adulador (poesía)

Soneto en gallego (poesía)

El árbol caído