Miscelánea de autodidacta

Porque eres preciosa cómo una noche estrellada. Porque eres preciosa cómo una mañana soleada. Porque eres la luz que me ilumina al amanecer. Porque eres la luz  que me ilumina al anochecer. Porque eres la brújula que me guía en la oscuridad. Porque eres la brújula que señala siempre la verdad. Porque eres tan tierna cómo un beso en la mejilla. Porque eres tan tierna cómo una adorable chiquilla. Porque eres mi vida, amante, amiga y compañera. Porque eres mi vida te amaré hasta el día que muera. José Enrique Oti García.

 

Altivo o car ballo das promesas con belos corazóns estrelados, nas súas ramas os secredos gardados lle daban sombra a dous apoucados que da inxenuidade eran presos. Xogando a príncipes e princesas; eu cos pantalón curtos remendados, ela cos cabelos enmarañados, pero eramos tan afortunados que fixemos nacer mel nas devesas. Cinsenta en campo de framboesas que entreabriu os beizos rosados para que, tremendo, foran beixados polo gorrión das lagoas e presas. Gorrión que viu nos penedos turquesas ó notar os beizos acariñados por outros beiciños efeitizados, enfeitazos por lombas travesas. Mataron ó gorrión mentes avesas, mais quedaron corazóns anoados na árbore das froitiñas acesas. E chorou a raíña das tigresas por campos que non serían arados pois os anegaron mentes avesas. Xosé Enrique Oti García.

 

 

 

 

Moi lonxe queda o caldo matinal, caldo dunha pota enferruxada que daba noxo vela ateigada, porque o unto, miseria odiada, lucía entre coles coma tendal. Soñabamos con esa chicha frescal que paparía a señoritada, mentres a panza, xa escarmentada, facendo ruidiños na madrugada pedía a berros un prato formal. Mais a fame foi pecado venial habendo froita toda a tempada. Íase perder a non afanada, debiamos aproveitar aquel caudal. Sempre me gustou o reino vexetal, e o animal que nunha redada non me atrapou na horta vaiada porque moi no fondo lle daba igual. Todo trae un recordo virxinal de cando a nenez era dourada e a aventura doce manantial. Tempos en que vivía co esencial e era ditoso con case nada, anque unha enchenta nunca viña mal. Xosé Enrique Oti García.